19 دی ماه سالروز عملیاتی بزرگ که مظلوم واقع شده است.(عملیات ضربت ذوالفقار)
عملیات ضربت ذوالفقار یا خوارزم با رمز یا الله در محور ایلام - میمک به صورت نیمه گسترده در تاریخ ۱۹/۱۰/۱۳۵۹ به فرماندهی ارتش انجام شد.[۱]سازمان رزم این عملیات متشکل از ارتش (۲ گردان از لشکر ۸۱زرهی؛ یک گردان از ستاد مشترک ) ، سپاه با ۲ گردان افزایش یافته ؛ به اضافه عشایر ایل خزل و ژاندارمری بود.
عملیات میمک (خوارزم) اولین تک پیروزمندانه ارتش جمهوری اسلامی ایران علیه دشمن متجاوز در دوران جنگ تحمیلی است که در تاریخ 19 دیماه 1359 توسط تیپ 1 لشکر 81 زرهی کرمانشاه (تحت فرماندهی سرهنگ دوم ستاد اسماعیل سهرابی) به اجرا در آمد و منجر به آزادسازی «ارتفاعات میمک» و در هم شکسته شدن ابهت ارتش عراق گردید. آثار آن پیروزی درخشان همچون اکسیری جانبخش، موجب ارتقای سطح روحیه رزمندگان اسلام در سراسر جبهههای نبرد حق علیه باطل و سلسله جنبان دیگر عملیاتهای غرورآفرین سالهای دفاع مقدس شد.
مقدمه:
اولین سال جنگ تحمیلی(سال تجاوز سراسری ارتش عراق و تثبیت دشمن متجاوز) مقارن با رویدادهای تلخ و شیرین بسیاری برای میهن اسلامی و رزمندگان ایرانی بود. در آن دوران پر فراز و نشیب، رزمندگان اسلام ضمن تشکیل خطوط پدافندی و تثبیت دشمن متجاوز، اقدام به اجرای تکهای محدود و مهمی نمودند و زمینه لازم را جهت اجرای عملیاتهای آفندی عمده در سالهای بعدی جنگتحمیلی فراهم آوردند. ایستادگی دلاورمردان ارتشی و نیروهای مردمی در جبهههای عملیاتی غرب کشور(استانهای کرمانشاه و ایلام) و انجام عملیاتهای آفندی نظیر: عملیات پاسگاه سنگی(منجر به آزادسازی دشت لیک در استان ایلام شد)، عملیات محور سرپلذهاب- قصرشیرین (منجر به آزادسازی شهر سرپل ذهاب شد)، عملیات محور گیلانغرب- قصرشیرین (منجر به عقب راندن نیروهای متجاوز عراقی از ورودی شهر گیلانغرب شد)، عملیات سومار- میانتنگ و عملیات میمک (به آزادسازی ارتفاعات حائز اهمیت میمک گرایید) و... که به حق، سرتیپ اسماعیل سهرابی نقش ارزندهای در طراحی، اجرا و هدایت آنها داشته است، ازجمله فعالیتهای رزمندگان اسلام در جبهههای عملیاتی غرب کشور و نخستین سال دفاع مقدس محسوب میشود. بنابراین، با توجه به فرا رسیدن سی و یکمین سالگرد عملیات خوارزم، جا دارد که به منظور پاسداشت فداکاریهای افتخارآفرینان میمک و همچنین عبرتآموزی و آگاهسازی نسل جوان ارتش جمهوری اسلامی ایران، به شرح اجمالی نحوه طراحی، چگونگی اجرا و دستآوردهای ارزشمند آن حماسه کم نظیر، بپردازیم. لیکن، شایسته توجه است که در این مقاله، امکان تشریح و تحلیل تمامی رویدادهای عملیات میمک میسر نخواهد بود. لذا به خوانندگان گرامی توصیه میشود که در صورت تمایل به کسب اطلاعات بیشتر در خصوص عملیات مذکور، به کتاب «شمشیر پیروزی» که در سال 1384 توسط سازمان حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس آجا منتشر شده است، مراجعه نمایند.
اهداف ارتش عراق از پیشروی در استان ایلام (منطقه پشتکوه)[1]
استان ایلام از ارتفاعات کانیشیخ در جنوب غربی استان کرمانشاه شروع شده و تا عینخوش (شمالغربی استان خوزستان) امتداد یافته است. وضعیت جغرافیایی منطقه پشتکوه موجب شده است که آن استان، به یک منطقه پدافندی غیر قابل نفوذ در برابر تهاجم نیروهای همسایه غربی کشورمان تبدیل شود. ضمناً، پیشرفتگیهای متعددی (این پیشرفتگیها میتوانند مبداء عملیاتهای آفندی نیروهای خودی به عمق منطقه بینالنهرین باشند) که از استان ایلام به داخل خاک عراق امتداد یافتهاند، دید و تیر مناسبی که ارتفاعات موجود در نوار مرزی منطقه پشتکوه بر خاک عراق دارند و همچنین فاصله کوتاه ارتفاعات مستقر در نوار مرزی استان ایلام (به ویژه ارتفاعات میمک) با پایتخت عراق، پشتکوه را به یک منطقه آفندی مناسب جهت تهاجم به عمق مرزهای عراق تبدیل کرده است. بنابراین، جغرافیای نظامی استان ایلام به گونهای است که اجرای هرگونه عملیات نظامی (آفندی و پدافندی) علیه کشور عراق را به نفع نیروهای خودی رقممیزند. بر اساس مطالب پیشگفته، میتوان اهداف ارتش عراق از پیشروی در مناطق مرزی استان ایلام را به شرح ذیل بیان نمود:
1) تصرف ارتفاعات میمک؛
2) تصرف شهر مهران؛
3) سلب مزیت دید و تیر نیروهای ایرانی بر شهرهای بدره، ترساق، مندلی و ...؛
4) ممانعت از عملیات آفندی نیروهای ایرانی در عمق خاک عراق؛
5) افزایش عمق پدافندی بغداد در برابر حملات احتمالی زمینی نیروهای ایرانی.
موقعیت جغرافیایی و اهمیت سوقالجیشی ارتفاعات میمک
میمک یکی از عوارض حساس منطقه پشتکوه است که در جنوبغربی ایلام واقع شده. این عارضه حساس و لوبیایی شکل که دارای قلل متعددی میباشد(2) توسط «دشت لیک» از ارتفاعات مرزی ایران جدا شده است. میمک به سبب موقعیت خاص خود از سمت غرب، جنوبغربی و جنوب بر دشت حلاله و نیخزر و زمینهای صاف و بیعارضه کشور عراق دارای میدان دید و تیر وسیعی است و محورهای مواصلاتی (مندلی، دوشیخ، ترساق و زرباطیه) را در خاک عراق واپایش (کنترل) مینماید.
ارتفاعات میمک در نواحی شمال و جنوبشرقی خود، دشت لیک، محور سرنی و دامنه ارتفاعات شمالی منطقه و تنگههای تلخاب، بیجار و بینا را در خاک ایران واپایش (کنترل) میکنند.
میمک در سمت شمال، شرق و غرب خود دارای دیوارهای تقریباً عمودی و بسیار بلند است و یک مانع غیر قابل عبور محسوب میشود. ارتفاع مذکور در ناحیه شمال غربی، دارای پرتگاهها و درههای بسیار عمیقی است، به طوری که در بعضی از قسمتهای آن، تردد افراد پیاده بسیار مشکل و در بعضی از نواحی غیر ممکن میباشد و حرکت خودروها نیز متکی به جاده میشود. دامنههای جنوبغربی ارتفاعات میمک نسبت به دامنههای شمالی شرقی و غربی آن، دارای شیب ملایمتری هستند، بنابراین در مناطق مذکور، خودروهای شنیدار در خارج از جاده نیز قادر به حرکت خواهند بود.
لبه شمالی میمک دارای دو بریدگی با شیبهای تند است که به دشت لیک ختممیشوند. در این ناحیه، دو جاده منحصر بهفرد وجود دارد که از سوی ایران به طرف ارتفاعات میمک کشیده شدهاند. جادههای مذکور پس از عبور از میمک، در دامنه جنوبغربی آن (منطقه آبگرم) با هم تلاقی میکنند و سپس به دشت حلاله و نیخزر منتهی میشوند. جاده غربی به سوی پاسگاه نیخزر پیش میرود و جاده شرقی آن، محور صالح آباد ـ سرنی را به پاسگاه انتظامی نیخزر وصل میکند.
آن ارتفاعات مهم و سوقالجیشی که حدود 15 کیلومتر طول و 8 کیلومتر عرض دارند، آنقدر برای دو کشور ایران و عراق حائز اهمیت هستند که در قرارداد 1975 م. الجزایر، عراق یکی از شروط صرف نظر از ادعای مالکیت خود بر کل اروندرود را منوط بر به رسمیت شناختن حق حاکمیت عراق بر ارتفاعات میمک، از جانب ایران دانست. ارتفاعات میمک در سراسر نوار مرزی مشترک بین دو کشور ایران و عراق دارای نزدیکترین فاصله تا پایتخت عراق هستند (حدود 140 کیلومتر) و به همین دلیل میمک را «کلید بغداد» مینامند.
چگونگی تصرف ارتفاعات میمک توسط ارتش عراق
اهمیت فوقالعاده ارتفاعات میمک، باعث شد که ارتش عراق با یک تیپ کاملاً مجهز از لشکر2 پیاده کوهستانی سپاه دوم خود، در 18شهریورماه 1359 به منطقه بلادفاع میمک حمله، و آن را اشغال کند. هنگامی که ارتش عراق به میمک حمله کرد، تنها یک گروهان مکانیزه، یک دسته تانک و یک آتشبار 155 مم خودکششی از یکانهای تابعه تیپ1 لشکر81 زرهی در منطقه مذکور حضور داشتند. آن واحدهای کوچک نظامی، از قبل در محور سرنی - صالح آباد (دو راهی میمک - انجیره و شورشیرین) مستقر و بنا به دستور، جهت تقویت و پشتیبانی از پاسگاههای ژاندارمری موجود در منطقه تلخاب، حلاله، نیخزر، انجیره و شورشیرین در قالب «دسته، دستگاه تانک و قبضه خمپارهانداز» در بین پاسگاههای مذکور تقسیم شده بودند.اشغال میمک، آنقدر برای عراق حائز اهمیت بود که پس از تصرف آن، صدام حسین طی یک نطق رادیویی منطقه میمک را «سیفالسعد» یا «شمشیر پیروزی» نامید و چنین ادعا نمود که «هرکس میمک را در دست داشته باشد پیروزی در جنگ از آن اوست و تصرف میمک به منزله کشته شدن رستم ایران است».
صدام حسین پس از اشغال میمک، شخصاً بر روی آن ارتفاعات حضور یافت و فرماندهان عراقی را که در تصرف میمک نقش داشتند، مورد تشویق قرار داد. با اشغال ارتفاعات مذکور، علاوه بر سقوط پاسگاههای ژاندارمری، محورهای نفوذی و ارتباطی مهم در منطقه(3) نیز تحت واپایش (کنترل) دشمن قرار گرفتند و تردد نیروهای خودی به سمت جلو منطقه عملیاتی میمک، قطع شد.
سازمان رزمی تیپ1 لشکر81 زرهی در عملیات میمک:
گروه رزمی 195 مکانیزه
گردان 195 (-)
گروهان دوم گردان 217 تانک
گروهان دوممختلط (بسیج عشایری ایل خزل، عناصری از نیروهای ویژه) به استعداد 150 نفر
دسته دوم گروهان سوم گردان 434 مهن (پ م)
گروه رزمی 217 تانک
گردان 217 تانک (-)
گروهان دوم گردان 195 مکانیزه
گروهان یکم مختلط (بسیج عشایری ایل خزل، عناصری از نیروهای ویژه) به استعداد 150 نفر
آتشبار دوم گردان 396 توپخانه (+)
دسته سوم گروهان سوم گردان 344 مهن (پ م)
گروه رزمی 222 تانک
گردان 222 تانک (-)
گردان 123 مکانیزه
گروهان ژاندارمری صالح آباد
یک گروهان از گردان 7 پیاده سماجا
یک آتشبار از گردان 399 توپخانه (به استعداد 4 قبضه توپ 130 مم)
آتشبار سوم گردان 396 توپخانه (155 مم خ ک)
دسته یکم گروهان سوم گردان 434 مهندس (پ م)
تحت واپایش (کنترل ) عملیاتی تیپ
قرارگاه و گروهان قرارگاه تیپ 1
گروهان ژاندارمری صالح آباد
عناصری از تیپ نوهد
آتشبار دوم گردان 376 کاتیوشا از گروه 33 توپخانه
یک آتشبار175 مم (-) از گروه 11 توپخانه
آتشبار یکم پدافندی هوایی از گردان 316 (پ ه)
گروهان سوم از گردان 434 مهندس
گروهان یکم بهداری از گردان 506 بهداری
گروهان یکم گردان 505 تعمیر و نگهداری
رسد آماد و ترابری
دسته جلویی مخابرات از گردان 495 مخابرات
دسته دژبان
تیم هوانیروز
تیم اطلاعات نظامی از گروه اطلاعات نظامی وابسته به لشکر81 زرهی
طرحریزی و اجرای عملیات میمک
برابر طرح عملیاتی امین (امین، نام طرح عملیاتی لشکر 81 زرهی کرمانشاه بود که براساس طرح عملیاتی ابوذر نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی تهیه شده بود) منطقه مسئولیت تیپ1 لشکر 81 زرهی، در قسمت جنوبی جبهههای عملیاتی غرب کشور (از ارتفاعات کانیشیخ در جنوب سومار تا رودخانه گاوی در شمال مهران) در نظر گرفته شده بود. با توجه به اینکه در آغازین روزهای جنگ تحمیلی، یکان تابعه تیپ 1 لشکر 81 زرهی کرمانشاه، مراحل یکم و دوم راهبرد نظامی جمهوری اسلامی ایران (یعنی سد پیشروی، تثبیت دشمن و اجرای تکهای محدود مانند عملیاتهای پاسگاه سنگی، محور سومارـ میانتنگ، محور قصرشیرین-گیلانغرب و...) را با موفقیت به مرحله اجرا گذارده بودند، لذا سرهنگ2 ستاد اسماعیل سهرابی، جهت اجرای مرحله سوم راهبرد مذکور و انجام کامل مأموریت خود، یعنی اجرای عملیاتهای گسترده آفندی (به منظور انهدام و بیرون راندن نیروی متجاوز از خاک میهن اسلامی) اقدام به تعیین اولویتها و میزان اهمیت عوارض حساس موجود در منطقه مسئولیت تیپ خود، کرد. در منطقه مسئولیت یکان مذکور، دو عارضه حساس (شهر مهران و ارتفاعات میمک) وجود داشت که اهداف عمدهای جهت اجرای عملیاتهای آفندی، محسوب میشدند. بنابراین طرح عملیاتی خوارزم با نیت تک به اهداف مذکور، در تاریخ 22/9/1359 تهیه و جهت اجرا به یکانهای تابعه و تحت واپایش (کنترل) تیپ ابلاغ شد، لیکن بنا به علل زیر، گزینش و انتخاب هدف تلاش اصلی برای طراحان عملیات میمک مشکل بود:
1- آزادسازی مهران (به عنوان یک شهر مرزی) از دو بعد سیاسی و روانی، میتوانست عامل تبلیغی مؤثری جهت اثبات اقتدار نظام جمهوری اسلامی ایران در برابر دشمن متجاوز باشد؛ لیکن توپوگرافی زمین در منطقه مهران و تسلط ارتش عراق بر محورهای مهران - ایلام (به ویژه در حوالی سد کنجانچم) و مهرانـ دهلران، انجام هرگونه عملیات نظامی در منطقه مذکور را با خطر فراوان مواجه میساخت و احتمال موفقیت نیروهای خودی در آزادسازی مهران را به نحو چشمگیری کاهش میداد.
2- بازپسگیری ارتفاعات میمک (به اندازه آزادسازی شهر مهران) توفیق تبلیغاتی مورد انتظار را برای نظام جمهوری اسلامی ایران میسر نمیساخت، لیکن، احتمال پیروزی نیروهای خودی در منطقه میمک، بیش از شهر مهران بود و لذا در صورت موفقیت، گام ارزشمندی در راستای پدافند از منطقه ایلام و همچنین تهدید اهداف مهم در عمق خاک عراق، برای رزمندگان اسلام برداشته میشد. لذا، فرمانده تیپ با اعتقاد به این واقعیت، ارتفاعات میمک را به عنوان هدف تلاش اصلی و منطقه کنجانچم و مهران را برای هدف تک پشتیبان در نظر گرفت.
سرهنگ سهرابی به منظور افزایش ضریب اطمینان در کسب پیروزی، حدود یک ماه قبل از شروع عملیات میمک، گروه رزمی 195 مکانیزه که مأموریت تلاش اصلی در عملیات مذکور را بهعهده داشت، با اجرای تمرینات عملی در منطقه گنجوان (مشابه با منطقه تک اصلی بود) آماده اجرای آن مأموریت خطیر کرد. ضمناً دیگر یکانهای تابعه تیپ، همزمان با پدافند از منطقه واگذار شده، مشغول فعالیتهای عملیاتی (با رعایت اصلغافلگیری) که در برگیرنده تکمیل تدارکات، اعزام گشتیهای رزمی و شناسایی جهت واپایش منطقه گسترش دشمن، جمعآوری موانع ایجاد شده توسط نیروهای عراقی و اجرای تمرینات آمادی و پشتیبانی (به منظور افزایش سطح آموزش کارکنان در خصوص چگونگی آمادرسانی، تخلیه مجروحان، شهدا و اسرا و ...) بودند، تا از آن طریق بتوانند به بهترین راهکار ممکن جهت اجرای موفقیتآمیز عملیات در زمان تعیین شده، دست یابند. بدینسان، مرحله آمادگی یکانها برای اجرای عملیات، به نحو مطلوب انجام گرفت و یکانهای تابعه تیپ و شماری از عشایر منطقه ایلام (عشایر ایلات خزل، ارکواز، ملکشاهی و...) شرایط لازم را برای شرکت در عملیات میمک، کسب کردند. پاسگاه فرماندهی تیپ نیز جهت هدایت عملیات و همچنین نظارت بر فعالیت یکانهای تلاش اصلی، در ارتفاعات خلیفه واقع در محور«سرنی ـ صالح آباد» مستقر شد. بدنبال انجام فعالیتها و جابهجاییهای مذکور، عملیات میمک در ساعت 0620 روز 19/10/1359 با رمز «یا الله» توسط یکانهای تابعه تیپ1 لشکر81 زرهی آغاز شد. تدبیر عملیات چنین بود:
ابتدا واحدهای پیاده از پهلوهای مواضع دشمن، به منطقه پدافندی او رخنه و موانع و میدانهای مین احداث شده توسط متجاوزان عراقی را در مسیر اصلی پیشروی یکانهای تکور پاک کردند؛ سپس واحدهای تانک و مکانیزه با عبور از معابر پاکسازی شده، نیروهای دشمن را منهدم و یا مجبور به ترک مواضع خود کردند. بنابراین، عناصر پیاده تیپ که شماری از عشایر ایل خزل را نیز شامل میشدند، با راهپیمایی شبانه و با استفاده از دواب در بعضی از نقاط، خود را به مواضع دشمن نزدیک کردند تا در رأس ساعت مقرر، عملیات را آغاز نمایند. بر اساس طرح رزمایش، یکانهای رزمی تیپ (شامل: دو گردان مکانیزه، یک گردان تانک و یک گردان پیاده) در دو منطقه میمک وکنجانچم (حدود 40 کیلومتر با هم فاصله دارند) وارد عمل شدند. در بخش شمالی منطقه عملیات که به ارتفاعات میمک منتهی میشد، گروه رزمی 195 مکانیزه در معبر «تنگ بینا - میمک» و گروه رزمی 217 تانک در معبر«سرنی - میمک» تک کردند. در بخش جنوبی منطقه عملیات (ارتفاعات کنجانچم)، گروه رزمی 222 تانک که گردان 123 مکانیزه را نیز زیر امر خود گرفته بود، به سمت جنوب (به طرف سد کنجانچم) تک کرد و به پاکسازی ارتفاعات مستقر در غرب آن منطقه، از لوث وجود نیروهای دشمن پرداخت. با توجه به اینکه منطقه مذکور کوهستانی و صعبالعبور است، بنابراین در بعضی از نقاط، آمادرسانی با استفاده از دواب انجام گرفت و یکانهای زرهی و مکانیزه با مشکلات عدیدهای مواجه شدند.
در ساعات اولیه عملیات، یکانهای تکور تیپ در منطقه میمک، موفق به نابودی عناصر تأمینی دشمن در غرب دشت لیک و دامنههای شرقی ارتفاعات مذکور شدند، و با به اسارت درآوردن تعدادی از سربازان عراقی، خط تأمینی دشمن را قبل از ساعت 0800 روز 19 دیماه 1359 شکسته و پیشروی خود را به سوی مواضع پدافندی نیروهای متجاوز آغاز کردند.
یک تیم از گروه رزمی195مکانیزه به منظور جلوگیری از اجرای عملیات آفندی توسط دشمن و همچنین تأمین جناح راست نیروهای خودی، از سمت شمالِ دشت حلاله، ارتفاعات میمک را دور زد. سایر یکانهای تابعه گروه رزمی مذکور نیز پس از پاکسازی مینهای موجود در مسیر پیشرویشان، با استفاده از جاده شمالی (جاده منحصر به فرد در آن منطقه) خود را به بالای ارتفاعات میمک رسانیدند.
گروه رزمی217 تانک، در جنوب منطقه میمک پیشروی خود را آغاز کرد. در آن هنگام، بالگردهای عراقی فعالیتهای عملیاتی خود را آغاز کرد و به تانکها و ادوات زرهی نیروهای خودی حملهور شدند. هر چند برتری هوایی دشمن در منطقه میمک، موجب بروز مشکلاتی در روند پیشروی نیروهای خودی شد، لیکن بدنبال اجرای آتش شدید توپهای پدافند هوایی، بالگردهای عراقی مجبور به فرار شدند و آسیب چندانی به رزمندگان اسلام وارد نیامد. غافلگیر شدن متجاوزان عراقی در ساعات اولیه عملیات، موجب پیشروی رضایتبخش گردان123مکانیزه و همچنین گروه رزمی 195 مکانیزه (حدود ساعت 0900 اولین روز عملیات) در محدوده اهداف واگذاری در مناطق سد کنجانچم و میمک شد.
گروه رزمی217 تانک هم که به جنوب ارتفاعات میمک هجوم برده بود، در ساعت 1120 اعلام کرد که عناصر تقویتی دشمن از طرف ارتفاع شینو و جنوب پاسگاه نیخزر، وارد منطقه میمک شدهاند. این اقدام نشانهای بر آمادگی عراقیها جهت اجرای پاتک بود.
به هر حال، قبل از ساعت 1200 نخستین روز عملیات، همه گروههای رزمی تیپ1 زرهی به حوالی اهداف واگذاری رسیدند و اقدام به پاکسازی اهداف مذکور از لوث وجود دشمن کردند. لیکن از بعدظهر 19 دی ماه 1359پاتکهای مستمر ارتش عراق جهت اشغال مجدد ارتفاعات میمک آغاز شد و به 5 روز نبرد شدید و لاینقطع (از نوزدهم تا بیست و سوم دیماه 1359) بین رزمندگان اسلام با نیروهای متجاوز عراقی انجامید (شرح جزییات مقاومت حماسی سربازان با شرف ایران زمین در آن برهه حساس زمانی، در قالب این مقاله نمیگنجد) (4). تا آنکه دشمن متجاوز در اثر تحمل تلفات سنگین و عدم توفیق در اشغال دگرباره میمک، از ادامه فعالیتهای جنونآمیزش مأیوس شد و به لاک دفاعی فرو رفت.
فرماندهان عراقی پس از تحمل یکماه مشقت روحی و جسمی و تن دادن به تنبیهات خشن دیکتاتور بغداد (در ادامه بحث، برای نمونه به بازگویی گوشهای از خاطرات مسئولان بلندپایه و همچنین یکی ازاسرای عراقی که نشان از شدت تنبیهات اعمال شده علیه آنان دارد را مورد اشاره قرار خواهیم داد) به حکم اجبار، مجدداً از ساعت 0345 روز 13 تا 22 بهمنماه 1359 (مدت 10روز) اقدام به اجرای پاتکهای مستمر و سنگینی جهت اشغال میمک کردند، لیکن تمامی تلاش آنان با مقاومت کمنظیر رزمندگان اسلام خنثی گردید و بدینسان، حماسه غرورآفرین میمک که اولین تک موفقیت آمیز ارتش جمهوری اسلامی ایران در دوران جنگ تحمیلی است، با فرجامی خوش برای نیروهای خودی و عاقبتی شوم و ننگین برای نیروهای متجاوز دشمن به پایان رسید.
- خوانندگان محترم، در صورت تمایل به کسب اطلاعات مستند از جزییات عملیات میمک، به کتاب شمشیر پیروزی که در سال 1384 شمسی توسط سازمان حفظ آثار و ارزشهای دفاع مقدس آجا منتشر گردید، مراجعه فرمایند.